Maciej Mąka sięgnął po bardzo trudne, kierunkowe, ostre, oświetlenie. Kontrast miał na celu podniesienie dramatyzmu i zwiększenie siły działania fotografii. Autor wyszedł z sesji zdjęciowej zwycięsko. Efektem jest udany portret o charakterze psychologicznym. Portret Anny Kopańskiej przywołuje mi na myśl dzieła praojców fotografii. Wystudiowany światłocień, obniżony kontrast, ciepła tonacja i retusz – to cechy charakterystyczne fotografii przełomu XIX i XX wieku. Poza stylizacją mamy do czynienia z dobrze przedstawionym portretem męskim z całą paletą głębokich rozterek egzystencjonalnych. Dwa ujęcia Ilony Gęśli nie do końca wpisują się na co dzień widywaną fotografią dziecięcą. Za sprawą dość dużego kontrastu, autorka uzyskała ciekawy światłocień, którego najczęściej brakuje w typowej realizacji fotograficznej z dziećmi…